Мит: Вакцините се безбедни и ефикасни. Одамна билo докажанo дека ги спречуваат болестите и истражувањата покажале дека се побезбедни од болестите што ги спречуваат.
Вистина: Вакцините НЕ се безбедни.
FDA и CDC велат дека вакцините се инхерентно небезбедни.
Ако тие се по природа небезбедни зошто не слушаме за тужби?
Во 1986 година, големиот број на тужби во САД се заканија дека ќе ги банкротираат фармацевтски компании, поради смрт и инвалидитет како резултат на небезбедните вакцини. Производителите одговориле дека повеќе нема да произведуваат вакцини. Владата веруваше дека ова е неприфатлива опасност за граѓаните, па Конгресот донесол легислатива за да ги ослободи производителите од било каква одговорност за повреда или смрт предизвикана од нивните производи.
Пред усвојувањето на овој закон (кој ги ослободува од одговорност производителите и го става товарот на надомест на штета / смрт на владата), Џонас Салк (креатор на вакцина против полио, кој осакати милиони) сведочеше на сослушувањата во конгресот во 1986 година. Салк покажа загриженост дека законот ќе го отстрани поттикот на произведувачите на вакцини, да прават побезбедни вакцини. Законот помина , а историјата докажа дека Салк е во право (смртните случаи поврзани со вакцина од Gardasil, DPT, полио, вакцини против морбили и грип се само некои примери на смртоносни вакцини).
Законот беше изменет и дополнет во 1988 година, а на производителите им било дозволено правото да не ги откриваат познатите ризици од вакцинација.
Како резултат на ова законодавство, единствениот правен регрес е да се поднесе барање до Националната програма за компензација на повреди на вакцини (VICP), федерално спонзорирано административно тело кое работи надвор од системот на кривичен или граѓански суд. Всушност, никој не смее да ги тужи фармацевтските производители за повреда или смрт што произлегува од вакцината, бидејќи сите барања мора прво да поминат низ VICP.
Студиите не докажуваат дека вакцините се ефикасни!
Првата „студија“ за вакцината потекнува од Едвард Џенер, кој слушнал дека слугинките кои ги молзеле кравите и кои биле заразени со кравја сипаница биле имуни на вариола вера. Во 1796 година, Џенер зел течност од лезијата предизвикана од кравјата сипаница од рацете на заразена слугинка и ја нанесол на рацете на 8 годишно момче, отварајќи му ја кожата на 2 места, со цел да го „вакцинира“ со овој серум од кравји сипаници. Џенер подоцна, намерно го изложил момчето на вариола вера и кога не се заразило со истата, тој рекол дека вакцинацијата функционирала, а исто така тврдел дека момчето сега има имунитет за живот, иако не можел да го измери тоа.
Од овој единствен експеримент на еден поединец, докажано е дека вакцините функционират и покрај фактот дека вакцините, кога беа манипулирани и дистрибуирани на широко, беа одговорни за многу компликации, болести и смрт од самата вакцинација. „Доживотниот“ аспект беше брзо напуштен и по неколку вакцини беа давани со текот на времето, особено во време на епидемии. И всушност, многу истражувачи сега ја обвинуваат ваквата вакцина за големата епидемија од 1870-тите во Англија .
Многу луѓе ја изгубиле довербата во вакцината за вариола вера по пандемијата од 1871-2, кога илјадници вакцинирани и ревакцинирани луѓе починале. Подоцна, во 1885 година градот Лестер, Англија, одбил да учествува во задолжителна вакцинација по пандемијата во 1870-тите, во која 3.000 од нивните вакцинирани граѓани се заразиле со мали сипаници, а 358 починале.
Жителите на Лестер демонстрираа, протестираа и како целина заедницата одби да се подложи на понатамошна вакцинација и наместо тоа реши да ги подобри санитарните услови и „да јаде добра храна и да пие многу вода и да живее во светли и проветрени куќи“. Потоа, ако некој од Лестер се заразил со вариола вера, таа личност била ставана во карантин и била оставена да одмора со добра храна и вода додека болеста не поминала, што најчесто и било без сериозни последици.
Иако смрт и мизерија биле предвидени за невакцинираните граѓани на Лестер, тие предвидувања не се случиле. Кога во Англија се појавија повеќе епидемии на вариола вера, Лестер продолжи да има мала стапка на смртност, во однос на добро вакцинираните градови.
И покрај успехот на Лестер во спречувањето на болеста преку јавните санитарни услови, добрата храна и подоброто домување, верувањето во ефикасноста на вакцинацијата останало и покрај тоа што било потребна ревакцинација и покрај тоа што болеста и смртта од вакцинацијата продолжила да биде проблематична.
Последователни студии во врска со безбедноста и ефикасноста на поновите вакцини не се направени со иста строгост како за сите други научни истражувања, вклучувајќи и употреба на инертен плацебо за да се спореди безбедноста. Наместо тоа, студиите користат други вакцини и не користат контролна група на невакцинирани лица поради „етички причини“, иако не вакцинирани заедници како Амишите, постојат за споредба.
Ефикасноста на вакцините, не е таква како што ја замислувате!
Што се однесува до ефикасноста, лекарите сега признаваат дека имунитетот од вакцините може да трае само до пет години. Доказите за ова доаѓаат од неодамнешните епидемии на болести, како што се мали сипаници кои се случиле главно кај вакцинирани лица. Епидемиите во колеџите го создадоа барањето, учениците кои претходно биле целосно вакцинирани, да добиваат „бустер“. Но, ако вакцините се ефикасни, зошто се потребни бустери?
Имунолошкиот систем е многу комплексен. Биолозите сега разбираат дека производството на антитела не е доказ за целосен одговор на имунолошкиот систем или точна мерка за ефикасноста на вакцината. Сепак, присуството на антитела е стандард кој го користат производителите за да се објави ефикасноста.
Вакцините не се побезбедни од болестите што ги спречуваат!
Во упатството на вакцините денес, се наоѓа листа на многу штетни несакани ефекти, вклучувајќи оток на мозокот, треска, напади и смрт.
Вакцините содржат многу штетни материи како алуминиум и жива.Алуминиумот во комбинација со живата, драматично ја зголемува токсичноста. Живата е сеуште присутна во трагови во сите вакцини, а во поголеми количини кај вакцините против грип. Ова мало количество на жива, кога се собере заедно по распоредот на вакцините за деца, во голема мера ги надминува федералните упатства за безбедност. Детето треба да тежи над 250 килограми за да ги исполни тие упатства. Плус инјектирање на овие супстанции, наспроти оралниот внес каде дигестивниот систем има шанса да ги елиминира, ја зголемува опасноста.
Дополнително, поради медиумот на кој вакцините се одгледуваат, тие можат да бидат една од причините што инциденцата на автоимуни болести е во пораст. Ние инјектираме туѓа ДНК од животни (крави, мајмуни, кокошки) и од абортирани човечки фетуси во нашиот систем. Бидејќи оваа ДНК се врзува за нашите клетки, таа може да го збуни имунолошкиот одговор и да го наведе имуниот систем на напад на тие клетки.
Преку вакцините за полио, произведени на бубрези од мајмун, се инјектирал и вирусот SV-40 (симиан вирус) во милиони здрави луѓе кои добиле рани верзии на вакцини против полио во 1950-тите и 60-тите години. SV-40 предизвикува повеќе видови на рак и е пронајден кај тумори на мозокот, рак на коски и рак на гради (Journal of the National Cancer Institute, 1997). Поранешниот виролог на FDA, Џон Мартин, рече: „инфекцијата со SV-40 сега е широко распространета во човечката популација, речиси сигурно како резултат на вакцината против полио.“ Исто така, постојат шпекулации дека мајмунското ткиво од одредена група на мајмуни кое се користело за одгледување на материјал за вакцини, била и генезата на вирусот на СИДА кај луѓето. Со оглед на тоа дека уште еден симиан вирус веќе помина на луѓето од вакцините, многу веројатно е и пренесувањето на различен симиан вирус кој е генетски сличен на СИДА. Тврдењето беше добро истражено и документирано, но поради ефектот Semmelweis тужбата била поништена.
Ги заменивме детските болести со ниска смртност за хронични заболувања, смртоносни видови на рак и штетата предизвикана од самите вакцини.
